Borderride 400
Net voor de zomervakantie begon dacht ik nog even aan een extra uitdaging, en zo geschiedde 😊: De Borderride 400 (ook wel Grenspalen klassieker Extreme genoemd). Er was keuze uit een weg en gravel variant, waarbij ik uiteraard heb gekozen voor de Gravel variant (die was wat pittiger 😊). Je kon kiezen om er 2 dagen over te doen, maar het kon ook in 1. Dat was dus ook al besloten.
Maarrrrrr, één hele lange dag wel te verstaan! Want er stond 370 kilometer op de agenda met zo’n 6000 hoogtemeters! Een uitdagende route die was uitgezet door Bram Tankink.
Dus de dag ervoor met de camper erheen (met de fam) en werden warm welkom geheten door Bram himself, wat een leuke kerel by the way. We kwamen nog wat bekende tegen (Youtuber Douwe Doorduin, die er nog een mooie video van heeft gemaakt) en het was lekker druk om het veldje. Nog even wat gebabbeld en is rondgevraagd maar het merendeel deed er toch 2 dagen over als ik het zo hoorde.. Niet te laat naar bed, want er stond een lange dag voor de boeg.
Om 5 uur ging mijn wekker (de rest nog op 1 oor in de camper), zachtjes mijn ding gedaan want om 6 uur begon de start. Ik begon mijn rit bij het bekende startpunt bij het zinkviooltje, waar ik nog even kon ontspannen voor deze stevige reis. Vanaf daar fietste ik de Belgische Ardennen in, een prachtig heuvelachtig gebied met uitdagende gravelwegen. Door de bossen en langs rustige landweggetjes reed ik richting Luik. Daarna volgde een stuk langs de Voerstreek, een regio vlakbij de grens waar natuur en coulisselandschap elkaar ontmoeten.
Vervolgens gingen we oostwaarts nabij Rochefort richting de zuidelijke Ardennen, met uitdagende klimmen en afdalingen die het kracht en techniek op de gravelbike vereisten. Soms vroeg ik me af of ik niet beter op mijn mountainbike had kunnen meedoen. Flinke brokken (stenen) in afdalingen en flinke hoogte verschillen op hele steile klimmetjes stapvoets bergop. Gelukkig ben ik er altijd wel handig in, dat scheelt een hoop energie (afstappen, lopen, trekken sjouwen enz).
De route leidde me daarna naar Luxemburg, waar dezelfde karakteristieke grenspalen trots langs de weg staan als in Nederland en België. Hier fietste ik langs de Our en kwam ik bij het drielandenpunt tussen Luxemburg, België en Duitsland, een bijzonder moment om stil te staan en te realiseren hoeveel grenzen ik had doorkruist.
Vanaf Luxemburg begon het noordwaartse traject langs de Duits-Belgische grens. Dit stuk was rustiger, met uitgestrekte bossen en natuurgebieden. Rond 185 kilometer kwam ik door Houffalize, een opulair punt waar veel deelnemers gingen overnachten om de rit in twee dagen te spreiden. Ik niet dus.. ik moest nog “effe” door!
Op naar Natuurparc “De hoge Venen” in Duitsland. Ik weet dat ik op een gegeven moment alleen nog maar kon denken aan een koude cola en een ijsje ofzo. Maar er kwamen maar geen winkeltjes, tankstations of wat ook voorbij. Totdat ik op 300 kilometer ineens bij een tankstationnetje kwam, daar heb ik snel wat lekkers gehaald en niet alleen het lichaam even een boost gegeven maar ook de geest weer even pleziert met wat afleiding, want inmiddels zat ik denk al een uur of 12/13 op het fietsje!
Dus weer even met een boost het laatste stuk aangaan, het doel was voor middernacht binnen zijn. Kon ik nog lekker aanschuiven in het campertje en nog een goede nacht maken (zo dacht ik!). De laatste stop (voeding/hydratatie) was op 50 km van de finish en het werd al donker. Dus verlichting in orde gemaakt nog even allerlei zoetigheid in mijn mond gepropt (stroopwafels, m&m’s , whinegums enz 😊 )+ een bidon gevuld en weer door! Donkere stukken over weg en door het bos. Bij Vaals nog even wat bekende klimmetjes gehad en ook afgedaald. De Kilometers die ik op mijn Garmin zag staan zorgde voor een extra boost 350+km’s ! Dat had ik nog nooit gezien, vet!!
Uiteindelijk kwam ik voldaan aan bij de finish, terug nabij het startpunt, met een memorabele ervaring rijker. Fysiek ben ik fit (best wel eigenlijk), maar vooral tussen de oren erg sterk. Iedere keer als ik mezelf uitdaag met zulke dingen twijfel ik ook wel is aan mezelf. Maar weet dat ik “het mentale spelletje” goed kan spelen en zolang ik zorg dat ik mijn voeding op orde heb op “gameday” er niet veel kan misgaan. Met de juiste voorbereidingen en trainingsuren weet ik wel dat het goed gaat komen, wat een avontuur.
De afwisseling tussen landschappen, de constante grensovergangen en de verrassende historische plekken maakten deze Gravel BorderRide 400 voor mij een echte ontdekkingsreis, waarbij elke grenspaal stond voor een nieuw stukje avontuur en het verleggen van een grens.
Media Borderride 400
Data
